จุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง

สวัสดีครับผมอ๊อคโต้ ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดถึงตัวเองยังไงดีเพราะปรกติพูดเยอะจนไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหนดี 555 เอาเป็นว่าผมเป็นคนๆหนึ่งที่มีเป้าหมายในชีวิตและก็เป็นคนที่พยายามที่จะทำมันให้ได้ แม้รู้ว่าบางครั้งอาจจะทำไม่สำเร็จ แต่ก็แบบนะ ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองตั้งเป้าหมายหรือฝันไว้ ก็ดีกว่ากว่านั่งเฉยๆโดยที่ไม่ทำอะไรกับความฝันตัวเองเลย สมัยตอนเด็กๆผมเคยพูดกับเพื่อนๆถึงความฝันว่า ผมจะต้องไปเที่ยวทั่วโลกให้ได้ เพื่อนก็แบบว่าฝันไปและเมิง ผมก็ว่าก็ถูกของมันนะ เพราะว่าปัจจุบันก็ยังเที่ยวไม่ครบทุกประเทศบนโลกเลย 555

ถึงแม้ว่าผมจะเป็นคนกรุงเทพโดยกำเนิด แต่ผมก็บอกเลยว่าผมเกลียดกรุงเทพสุดๆ และทุกครั้งที่อยู่ก็รู้สึกว่าอยากจะหนีไปให้ไกลที่ไหนก็ได้สักที่บนโลก แบบไม่รู้สึกว่าเป็นบ้านเกิดเลย ไม่รู้ว่าทำไมนะอาจจะเป็นเพราะเรื่องรถติด อากาศเป็นพิษ และความแออัดที่แบบแย่งอากาศกันหายใจ นั้นก็เป็นสาเหตุที่ว่าทำไมผมถึงเริ่มที่จะก้าวเท้าออกจากบ้านเพื่อนไปสัมพัสกับที่ต่างๆบนโลก เพื่อจะหาที่ที่ผมจะเรียกได้เต็มปากว่า "บ้าน" ทุกวันนี้ก็ทำตัวไม่ต่างจากยิบซีคือเร่ร่อนไปเรื่อยๆบนโลกนี้ 555

ทริปแรกที่ผมเดินทางไปต่างประเทศคือลาว เนื่องด้วยงบประมาณจำกัดสุดๆและก็กลัวการเดินทางไปไกลๆ หลังจากเดินทางไปสองสามทริป ก็ทำให้ผมรู้สึกว่า มันก็ไม่ยากนิ ก็เลยเริ่มที่จะเขียนเรื่องต่างๆเล่าให้เพื่อนๆได้อ่านกันในบล๊อค ซึ่งสมัยก่อนนั้นก็อาศัยบล๊อคจากเว็บชาวบ้านทั่วไป แต่ปัจจุบันมีบล๊อคเป็นของตัวเองแบบเป็นทางการ และก็เริ่มเปิดกว้างให้หลายๆคนที่สนใจมาอ่านประสบการ์ณต่างๆและคนที่มีใจรักในการเดินทางแบบผม

เงินไม่ใช้ทุกสิ่งเสมอไป

ไม่รู้ว่าจะเชื่อหรือไม่นะ แต่เงินมันไม่ใช้ประเด็นหลักในการเดินทางเสมอ คนที่เดินทางบ่อยๆเหมือนผมก็จะรู้ดีว่ามันไม่ใช้ทุกสิ่ง แต่แน่นอนว่าเราก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเป็นสิ่งที่จำเป็นในการเดินทางไปที่ต่างๆ การเดินทางไปที่ต่างๆก็ใช่ว่าจะต้องใช้เงินเยอะแยะมากมาย ผมว่าทั้งหมดทั้งมวลมันอยู่กับความต้องการ ความฝัน และความทะเยอทะยานที่อยากจะก้าวเท้าตัวเองออกมาจากบ้านเพื่อที่จะมาท้าทายและค้นพบอะไรใหม่ๆ เพราะคนหลายๆคนชอบที่จะหาข้อแก้ตัวว่าเงินน้อย เวลาไม่มี และอื่นๆ

ผมจำได้ว่าสมัยเรียนอยู่นั้น ผมทำงานในร้านอาหารและได้เงินมาแบบน้อยมาก เพราะทำเป็นพาร์ทไทม์ พอได้เงินเดือนเดือนแรกก็เริ่มที่อยากจะเดินทางเพื่อที่จะมาอวดเพื่อนว่า กูไปเที่ยวต่างประเทศนะเว้ย แบบสมัยนั้นเด็กๆนักเรียนก็หาตังค์ซื้อโทรศัพท์ขาวดำ หรือสีกันแพงๆ แต่ผมไม่มีความต้องการซื้อของอะไรเลยนอกจากเที่ยว ผมค้นคว้าหาข้อมูลด้วยตัวเองเรื่องการเดินทาง ตอนนั้นอินเตอร์เน็ตยังไม่บูมมาก ก็หาเท่าที่หาได้ จากนั้นก็อย่างเท้าออกจากบ้านและก็นั่งรถจากกรุงเทพเพื่อที่จะไปลาวเป็นที่แรกเลย ...

"สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตคือการได้รู้จักตัวเองและทำตามในสิ่งที่หัวใจบอกให้ทำ"